منیژه

 ابرها , نقش پریشانی گیسوی تو را به دل می کشند منیژه !

وقتی دست هات سایبان روزهای خستگی ست و چشم هات …

امان از شب های بی کسی !

آسمان شاهد است که چگونه بی وقفه نقش زندگی می زنی روی تمام سنگ واره های این برهوت ؛ 

زمین مبهوت …

می دانم , می دانم !

روزی این دیوارهای بلند ِ ناتمام به سرانگشتان ظریف تو فرو می ریزد منیژه …

آن روز ؛ رستم به پابوس تو خواهد آمد !

 زنجیر ها به احترام قامت استوار تو بر خود قفل خواهند درید …

 دیگر چاهی سنگ به سینه ی تبعید نخواهد کشید …

آواز عشق هزار و یک شبانه ی تو گل خواهد کرد بر دیواره های بی روزن و سیاه ؛ 

مثل گیاهی رونده , پل می شود بین تو و عمق ِ بی دلیل چاه …

آن روز منیژه  …

آن روز پایان تمام داستان ها هم که دگرگونه شود , تو همانی !

تو همانی که همیشه بودی !

یک افسون ِ بی دریغ

ایستاده تا نهایت شب

تکیه زده بر دروازه های روشن صبح

…

___________________________________

تقدیم به فخرالسادات , به فاطمه , به لیلی , به نسرین , به ژیلا , به عاطفه , به الهه , به زهرا , به مهدیه , به پرستو , به مهسا , به عطیه , به زینب , …. 

به تو که نامت هرچه هست آبروی منیژه ای …

به او , که شبانه به خانه اش  ریختند و اندوه فرزند را تاب نیاورد و دلش در میان سینه اش فرو ریخت که ریخت …