ماه ِ من هنوز تب دارد

حق با سکوت بود ، صدا در گلو شکست

…

تب ِ ماه در بلاگ اسکای

روی من کلیک کن !

 دل دل ِ بهانه گیر کوچکم

سوز ِ این هوای پیر

سالهاست

بر تنت

تازیانه می زند

بغض تازه ای میان سینه ات

جان گرفته و مدام

ساز تازه می زند

…

روی من کلیک کن !

غنچه ی غنوده زیر ِ خشکسالی ِ بهار

خاطرات

 روی شانه های خسته و خمیده ات

لحظه لحظه

قاب می شود

پشت پلک های نیمه بسته ات

قطره قطره

آب می شود

لرزش ِ خطوط ِ انتهایی لب ات

برق ِ چشم های خیره  و تر ات

هر کدام

صد ترانه می شود

هرکدام درسکوت

قطع نامه می شود

 …

روی من کلیک کن !

زخمی ِ رها شده میان سایه ها

زیر ضربه های تلخ و آشنا مچاله می شوی

روی سرخ گونه ی امید

 تارهای خشمگین ِ چنگ را

  زخمه های بی قرار می زنی

مثل مادری کنار گاهوار کودک خیالی اش به ترجمان ِ آه

لای لایِ نا تمام می کشی

…

روی من کلیک کن !

جان ِ جان ِ خسته ام

دل  دل ِ بهانه گیر ِ کوچک و شکسته ام

حرف ِ تازه ای برای از تو گفتنم نمانده است

ناگزیر ,

روی » من » کلیک کن …

________________________

پ.ن

به مناسبت ایام الله ِ انفجار ِ نور ! :

 »  مصاحبه با تاریخ  «>>> کامنت شماره دوازده  

این » دینگ » دوستداشتنی !

دست خودمان نیست ! یادمان می رود .

وقتی هزار مدل بالا و پایین شوی خودت را هم یادت می رود .

یادت می رود گوشه ی کاغذ مفاتیح اش یادداشت نوشته بودی و صد و چند بار تکرار ِ اذکار جادویی ِ زندگی زیر و رو کن , که باورش داشت را مسخره کرده بودی که : » به جای این ورد ها یک بار بگو دوستت دارم ! » . یادت می رود که یک شب تا صبح کلاس اس ام اس بازی برایش دایر کردی و دست آخر هم پتو را کشید روی سرش به نشانه  اعتراض که : » برو , ولم کن ! من این بازی ها را یاد نمی گیرم ! » . یادت می رود وقتی بی حوصله به خانه برگشتی ,  مثل دخترکی شرّ و مرموز گوشه ی مبل لم داده بود و سرش توی گوشی فرو رفته بود و خنده ات گرفته بود که » خبری شده ؟ عاشق شدی ؟ » .

 یادت می رود و کپه ی زندگی ات را می گذاری و نصفه شب گوشی خمیازه می کشد که : دینگ گ گ !

 غر می زنی که : مرگ گ گ !

زیر چشمی اس ام اس را می خوانی : » صد و بیست و چهار بار دوستت دارم ! «

لب و لوچه ات را کج میکنی : هووووق !

زیر اس ام اس را می خوانی : فرستنده : ما … ما … ن ! / ما … مان ؟؟؟ / مامان !

و تا صبح گوشی را مثل یک کتاب تحریف نشده ی آسمانی در آغوش می گیری و پلک نمی زنی …

بعد تر , اس ام اس می شود پر کردن لحظه های خانه نشینی و تنهایی مامان , می شود حل کردن ِ جدول ناتمام اش وسط خیابان , می شود لیست خرید , جوک , سرتیتر روزنامه و اخبار مهم سیاسی , می شود کجایی ها و دلم شور می زند ها , می شود محکم باش ها و نگران نباش ها , می شود فحش های آب دار , شوخی های بالای هجده سال ! , می شود بحث های بی انتها برای آدم شدن تو و ریختن آب پاکی برای آدم نشدن ها , می شود اس ام اس خالی و اشتباهی , می شود تمرین چگونه فینگلیش نوشتن ها , می شود وسط کار و کلاس ریسه رفتن ها  , می شود پر کشیدن تا رسیدن به خانه , می شود دو نقطه / دَش / ستاره !  می شود علامت سوال برای هر ستاره , می شود …

می شود دوستت دارم ها …

بعد از سال ها یخ ِ حوض کاشی کاری قدیمی ِ دل و زبان را شکستن و دوستت دارم ها …

________________________________

پ.ن

این پست تقدیم به مامان نرگس  , که  با جادوی مادرانه ش باعث شد » این دینگ دوستداشتنی » رو بعد از مدت ها بالاخره بنویسم !

امراض ناشناخته ی من !

این چنین نسل درب و داغونی هستیم ما ! و همانطور که » کسی به فکر گل ها نیست و کسی به فکر ماهی ها نیست و کسی نمی خواهد باور کند که باغچه دارد می میرد » … ؛ کسی هم به فکر امراض ناشناخته ی ما نیست !

ما کودکی مان زیر ِ پله گذشت . نه اینکه دخترک کبریت فروش بودیم و کبریت هامان فال حافظ هم داشت و جای خواب نداشتیم . نه !  پناهگاه از خانه ی ما دور بود و زیر پله ها و توی زیرزمین پناه می گرفتیم چون تا می خواستیم نصفه شبی با صدای آژیر از خواب بیدار شویم و از ترس و ایضا سرما دم ِ دستشویی صف ببندیم و لباس بپوشیم و توی آن هیر و ویر و خاموشی کفش هامان را پیدا کنیم و بدویم و بدویم تا سر ِ کوه ِ پناهگاه برسیم ؛ حتما صدام ِ خیلی جنایتکار ِ بی پدر که نظیرش را اینجا نداریم چون اینجایی ها بعضی وقت ها چند تا چند تا پدر دارند , ما را با دوربینی که من همیشه فکر می کردم تا ته خانه ی ما را با آن می بیند , رصد می کرد و با پنج تا کیو کیو کار ما را می ساخت . تازه حتما بین راه من یادم می آمد که عروسکم را جا گذاشته ام و زق زق می کردم که وای عروسک شهیدم م م … و بابا محبور می شد برگردد تا صدای نحس من را بخواباند و اگر آنوقت دو تایی زیر آوار می ماندند من چه خاکی به سرم می ریختم تمام عمر ؟! اقلا الان می گویم تقصیر من نبود و گلبول های سفید خونش شرف نداشتند !

خلاصه اینجوری ها بود که ما با لالایی ِ زنده باد ها و مرده باد ها و آژیرها بزرگ شدیم و یک شب که نشسته بودیم پای کامپیوتر , صدای مهیبی ما را تا مرز آبروریزی پیش برد و با این هیکل لال مونی گرفته بودیم و نمی توانستیم از جایمان جم بخوریم و ببینیم که آیا » اینک آخر الزمان » شده است یا چیزی در مایه های هیولای سیاهرنگ » لاست » پشت پنجره مان ظاهر شده یا چه ؟!  فقط به ذهن کرم خورده مان خطور کرد که بالاخره آنقدر فک گشادشان را نبستند تا حمله ی هوایی شد و الان است که کارمان تمام شود بدون اینکه حتی توانسته باشیم آن برگه ای که رویش انگشت کوبیده بودیم را هم پس بگیریم و …. آه مامان ! وصیت می کنم اگر از بنیاد شهید آمدند مرا از تو بخرند , جنازه ام را بر فرق سرشان بکوبان !

.

.

.

 + پریویزلی آن تهران +

 

بلوف !

پُک می زنم به دلم

دو جفت نگاه ِ گُر گرفته رو به روی آینه

یک مثنوی خاطره توی سینه …

………………………………… یادم تو را فراموش !

اینجا کمی بعد از میلاد اندوه

جیرجیرکی مصلوب

زیر شهاب باران ظلمت …

………………………………… یادم تو را فراموش !

داشتم درد را ترجمه می کردم

واژه های عاصی و شورشگر

جمله های مغموم …

………………………………… یادم تو را فراموش !

به گزارش سازمان هواشناسی

بارش علامت سؤال انبوه

حق تقدم به انحراف از خیال لغزنده …

………………………………… یادم تو را فراموش !

این کلمات بی اعتماد

که جان می دهند در مصاف با کاغذ 

یعنی تمام دار و ندار من …

………………………………… یادم تو را فراموش !

 

فرشته ی کوچکِ آزادی

هوا سرد بود , دمپایی های کوچولو لخ لخ روی زمین کشیده می شد و دو قدم یه بار جا می موند .
کوزت دست هاش رو یکی در میون ها می کرد . بین راه , روی نقطه ی مکث همیشگی ؛ عروسکی با لباس پر چین و موهای بلند از پشت ویترین یه مغازه بهش لبخند می زد . کوزت اونقدر با حسرت به چشم های تیله ای عروسک زل زد تا بالاخره یه روز مردی که دورادور مراقب دل کوچولوش بود آمد … بالاخره آمد و اشک هاش رو پاک کرد , پریشونی موهاش رو نوازش کرد , عروسک رویاهاش رو بهش هدیه داد و از دست تناردیه ها نجاتش داد.
.
.
.
هوا سرد بود . دست هام تو بغل جیب هام هم داشت یخ می زد .  جلوی ویترین یه مغازه خشک شده بودم . گرمای قلابی نفس هام تصویر پشت شیشه رو محو و پیدا می کرد. چندبار صفر های روی اتیکت کوچولو رو شمردم . بیست و پنج ؛ یک , دو , سه , … چهار ! » نه خدایااااا ! نمی شه ! یه صفرش رو کم کن ! » . دلم رو زدم به در و دیوار و سرک کشیدم توی مغازه . 

: آقا ببخشید !؟ اشکال نداره اون فرشته کوچولو رو از نزدیک ببینم ؟

( آقایی در کار نبود ! در حقیقت بود ولی جایی در حوالی سقف , چیدمان قفسه ها رو مرتب می کرد ) 

: فقط می خوام ببینم ها ! نمی تونم بخرمش ! 
 _ خواهش می کنم ! هرچقدر دوست دارید ببینیدش !

تقریبا توی دلم گفتم : کاش می شد بوسیدش !
تحقیقا شنید و گفت : اشکالی نداره ! ببوسیدش !
: آخه …. نمیشه که ! سرخ می شه ! 
…
زمان زیادی گذشت . داشتم از خجالت بخار می شدم ولی نمی تونستم دست بکشم , چشم بردارم , دل بکنم … 
_آقا !؟ می شه یه خواهشی کنم ؟ می شه این رو به هرکس فروختید بهش بگید اسمش : » فرشته ی آزادی » یه !؟ 
آقای بالای نردبون اومد پایین ! هر لحظه ممکن بود اون روش بالا بیاد و مثل یه دیوونه پرتم کنه بیرون ولی … خیره نگاه کرد و آروم گفت : حتما ! قول می دم ! یادم می مونه : » فرشته ی آزادی» …
…
مثل یه دختر بچه پریدم بالا . تمام راه رو دویدم . بلند بلند خندیدم … 
انگار که مردی فرشته ی کوچک آزادی رو بدون هیچ صفری بهم فروخته بود … 
انگار که خود ِ آزادی رو بی هیچ منتی بهم بخشیده بود … 
…

 

گمشده

باران که ببارد ,

تازه دلم ابری می شود !

 یادم رفت …

یادم رفت پشت سرت آب بریزم

توی جیبت هم که آدرس دست هایم را جا نگذاشتم

پلیس های شهر هم که مترسک شده اند

آخر گم شدی … 

 گم شدی و هیچ روزنامه ای آگهی ترحیم مرا برای پیدا شدنت , چاپ نخواهد کرد !