خیابان خوانی 2

چند متر زیر زمین

پسر جوانی خودش رو وسط واگن شلوغ میندازه . تلوتلو خوران گوشه ای آروم می گیره . همه ی نگاه ها به سمت کاغذ ِ توی دست های مشت شده ش بر می گرده .

 کاغذ رو به زور بالا نگه داشته , تعادلش رو به زور روی زانو های خمیده ش نگه داشته , بغض محوش رو به زور توی گلو … نمی دونم !

زنی بچه ش رو به سینه می چسبونه , دختری نگاهش رو به سمت پنجره ی بدون تصویر برمی گردونه , دستی دکمه های بسته رو با پیچشی بی هدف باز می کنه ,

بازدمی عمیق ,  شبیه ِ » آه » زیر سقف کوتاه و خاکستری  بخار می شه …

لحظه ای و شاید کمتر از لحظه ای , جریان گرمی از میان هویت های عایق و رسانا عبور می کنه و به لب های خاموش و دست های برافراشته ی گوشه واگن می رسه …

کاغذ مچاله شده دست به دست می گرده , نوشته های روی کاغذ بارها بلند خونده می شه : » شارژ ایرانسل دو هزار و پونصد تومن ، همراه اول پنج تومن … «

_» مسافران گرامی , ایستگاه پایانی می باشد » …  و همه به ناگاه فروشنده ی دوره گرد شده اند ! _ 

حرکات غیر ارادی عضلات اون صورت معصوم پایین پله برقی نامفهوم و نامفهوم تر می شه و کسی نمی فهمه بالاخره بین باز و بسته شدن لب های خشکش لبخندی نقش

می بنده … یا نمی بنده !؟

***

درست روی زمین

پسر جوان تری کنار جدول زانو می زنه . مقوای سفیدی که دور گردنش انداخته رو پاره می کنه …

از جایی حوالی نقطه ی تنهای » حراج » …

سرش رو بین دست هاش می گیره و جیغ می کشه , جیغ می کشه , جیغ می کشه :

» حراج ! حراج ! حراج ! حراج … «

روی زمین مچاله می شه . کلماتش کم کم به یه فریاد گنگی بدل می شه . بطری آب رو گوشه ای پرت می کنه و مثل یه قربانی دست و پا می زنه …

پیاده رو پر از نگاه می شه , پر از بغض , پر از نُچ های کش دار , پر از قدم های تند

– خونه ت کجاست ؟

: جهنم ! جهنم ! جهنم ! جهنم !

با اسم مادرش از جا بلند می شه . مادری که چند متر زیر زمین دونات های تازه ش رو فروخته و چیزی نمونده که سر برسه …

جمعیت به سرعت پراکنده می شه و مقوای تکه تکه شده لای شمشاد ها جا می مونه …

______________________________

پ.ن

– اگر کسی نان شما را بگیرد با همین کار آزادی شما را هم گرفته است . اگر کسی آزادی شما را برباید ,  مطمئن باشید که نان شما نیز در معرض تهدید است زیرا دیگر نان شما وابسته به خود شما و مبارزه ی شما نیست , بلکه وابسته به میل ارباب است . » آلبر کامو «

.

.

_وقتی که بمیرم , به بهشت خواهم رفت ؛ چون روی این زمین در جهنم زیسته ام .»یادگار ویتنام . «1967