پناهنده

روبروی تمام پنجره های مشرف .. بی خیال ِ نگاه های شاید و باید .. سطل زباله ی نیم سوخته ای برای گرما بخشیدن به عریانی روح

! همین ها کافیست

جوراب های کلفت ساپورت , تا بالای زانو  ! تا چهار انگشت بالای آرنج ! تا زیر گلو !ا

مقنعه های سیاه پر کلاغی , با افسار های تنگ ! با دهانه های خیس از عرق ! تا بالای چانه ! تا زیر لب ! تا تمام سرخی لب !ا

کفن های متحرک , پیچ پیچ , پر چین .. تمام قد برای انکار .. از جزء به کل .. تا کل به جزء  !ا

***

جوراب های شیشه ای ام را برق می اندازم  .. همانطور که تو شمشیر آخته ات را

 پارچه های سیاه را تا ضخامت ِ تمامیت ِ «من» ؛ چاک چاک می کنم .. همانطور که تو دل بی پناهم را

پنجره ها را , درها را , پرده ها را , لایه  ی نازک ِ شرم ِ پلک ها را .. همه را ؛ پس می زنم !ا

 .. من ! هوا

! هوا .. من

دیدی ؟ پشت ِ این هزار تو , هیچ نبود

عبایت را پس بزن ! تو چه  داری پشت ِ آن یک لا قبا ؟

***

مادرم لب نازکش را می گزد پی در پی

برو ! .. برو هبوط آرزوهایت را نگاه نکن !ا

گوش هایت را بگیر ! می خواهم آنقدر بخندم تا سفیدی دندان آسیای فک بالایم جرقه بزند روی این خرمن متعفن

چشم هایت را ببند ! می خواهم باد را دعوت کنم به میهمانی مختلط ِ پریشانی  موهایم 

اشک هایت را … نه ! اشک نریز ! اشک نریز با آن چشم های تا همیشه نگران

***

من پناهنده ی جهنم شده ام

اقامت ِ بهشت که گرفتی برایم هر ماه کارت پستال بفرست !ا

از آن تخت های زرین ِ فنر بیرون نزده !ا

و آن مرغان ِ بریان ِ میان ِ آسمان های ابر ندیده !ا

و آن چهارراه های بدون ترافیک ِدود نخورده !ا

و آن حوریان ِ چشم چون شبق ِ همیشه باکره !ا

_____________________

پ.ن

اول  دعوتتون می کنم به وبلاگ دوست آزاده و خوبم حسین نقاشی و خوندن این پست و کامنت هاش که جدا از دیدگاه کاربردی ( که ممکنه هرکدوم از ما در موقعیت مشابه بهش قرار بگیریم ) ؛ حیفم میاد کلمات سحر کننده ی سعید رو اونجا نخونید . سعیدی که همیشه آروم و بی هیاهو از دریچه ی چریکه ی تارا  / + / , اندیشمندانه درخشید و بعد از ترکش های به جا مونده از تیر ِ فحاشان ِ  ناخوانده_ در کامنت های پست قبل _ تاریکی رو تاب نیاورد و صبورانه تاب آورد  و بازهم  درخشید

دوم انتشار موقت روزنامه ی » شرق » رو موقتا به خودم و خودتون و خودشون تبریک می گم , باشد که این تبریک موقت , دمی و بازدمی به طول بیانجامد چرا که دندان روی جگر نگذاشته و ما را در شماره ی 937 غرق در شعف استرس باری کرده اند با این وصف بی نظیر که : » اسدلله علم که در خفا یادداشت های خود را می نوشت و هر از گاه آنها را به خارج از ایران می فرستاد تا از دست شاه در امان باشد به خوبی در خاطراتش نشان می دهد , شاه در دیکتاتوری خود وحشت و توهمی کامل از دانستن و آگاهی مردم داشت و چاکران نیز به این حساسیت واقف بودند و به هر وسیله تلاش در جلوگیری از اشاعه ی اخبار می کردند .. «ء

سوم .. تایم .. تاریخ .. ایران .. ما .. ما .. ما